Liturgische kalender 2023-2024

Vormelingen St.-Rumoldus zetten stap naar hun vormsel

Antwoord op open brief

Als team voor de pastorale eenheid Sint-Salvator,
waar ook de parochies van Berlaar deel van uitmaken,
kunnen wij niet langer zwijgen.

Onze kerk is in verandering: minder priesters, te veel kerken en parochies, te weinig schouders om de zware lasten uit het verre en het niet zo verre verleden mee te dragen. Pastoors staan vandaag voor ongeziene uitdagingen. En toch koos Michel Brasseur er op zijn 40ste voor om die uitdagingen aan te gaan. Hij had ook gewoon een zeer goede leerkracht wiskunde kunnen blijven.

Pastoor Michel gaat voluit voor zijn opdracht. Hij kan daarbij op ons, het team van de pastorale eenheid rekenen. We bouwen samen met alle parochianen aan onze kerk van morgen. Pastoor Michel heeft ons een nieuwe dynamiek gegeven. En natuurlijk horen daar veranderingen bij. Die worden zorgzaam geïmplementeerd, met respect voor en gelukkig ook met veel begrip van betrokken parochianen. Pastoor Michel is er in geslaagd om een nieuw momentum te creëren binnen onze parochies.

Maar sinds het overlijden van pastoor Eric, nu bijna vijf jaar geleden, blijven enkele mensen in Berlaar, —absoluut een minderheid—, verbeten en uiterst agressief vasthouden aan wat eens was. Ze blijven strijden voor hun eigen parochie binnen de parochie, hun eigen wereldje, zonder bemoeienis, zonder solidariteit, zonder regels van bovenaf. Ze deinzen daarbij voor niets terug. Ook niet voor de tientallen leugens in een zogenaamde open brief die ze anoniem ondertekenen met een onheuse identiteit en waarbij ze hun eigen aandeel in dit conflict ontkennen. Onze bisschop heeft gelijk dat aan deze strijd een einde moet komen. En enkel door open en eerlijk overleg is dat haalbaar. Daar ijveren wij al vijf jaar intensief voor, en we zullen blijven volhouden.

Tenslotte zijn we verbijsterd over de manier waarop de nationale (!) media zich welwillend opstelt om een forum te bieden voor deze persoonlijke afrekening van enkelen tegen onze pastoor. Terwijl beschuldigden volgens terechte deontologische regels anoniem blijven, wordt onze pastoor Michel Brasseur met naam en toenaam door het slijk gehaald op basis van een op zijn minst dubieuze open brief. Ook hij heeft recht op bescherming van zijn naam, zijn functie en datgene waarvoor hij staat.

Laat het een oproep zijn om weg te blijven van sensatiezucht en een pleidooi voor evenwichtige berichtgeving die de stem van alle betrokken partijen beluistert.
Steven, Luc, Jörgen, Ludo, Jef en Geert
teamleden van de pastorale eenheid Sint-Salvator

21 maart : Werelddag Downsyndroom

Aswoensdag

Vespers in onze moederkerk

Jan de Cock boeide vormelingen

Zaerdag 10 december 2022 gaf Jan de Cock informatie over gevangenen . Het werd een boeiende namiddag voor alle vormelingen van onze pastorale eenheid.

Huiswinkels Bond Zonder Naam opnieuw open

Bond Zonder Naam wil zoveel mogelijk mensen vanuit het hart aanspreken en met elkaar verbinden, en zo een samenleving creëren die een warm verschil maakt, vooral voor wie minder kansen krijgt. Concreet willen we dit waarmaken door mensen te inspireren en helpen in hun groei. Want hoe meer inzicht we in onszelf en de wereld hebben, hoe meer we elkaar te bieden hebben.

Dit engagement maken we hard voor en met mensen in kansarmoede, eenzaamheid of gevangenschap.

Door te steunen help je kwetsbare gezinnen; geef je een dakloze warmte om de koude winter door te komen; help je kinderen van kansarme gezinnen aan een boekentas en gevulde brooddoos; en zoveel meer dat Bond Zonder Naam mogelijk maakt…

vrije gift of door één van de leuke producten van Bond Zonder Naam aan te kopen in één van de huiswinkels in onze gemeenschap.

Een gift is mogelijk op rekeningnummer BE33 5230 8009 0046

Een aankoop kan in één van de Bond Zonder Naam huiswinkels in Nijlen of Kessel:

Vinckens Liesbeth

Woeringenstraat 39f, 2560 Nijlen
0479 700733

Hilde Sempels

Dongelstraat 5, 2560 Kessel

Via deze link kom je op een overzicht van de producten die in de huiswinkels beschikbaar zijn:

https://www.bzn.be/Repository/Doemee_Huiswinkels/20220616_Huiswinkel_Collage_02.pdf

Teamdag in de stilte en rust van de abdij

Afgelopen zaterdag 29 oktober hield het team van onze pastorale eenheid een beleidsdag in het gastenkwartier van de abdij van Averbode.

In de ochtend namen we de tijd om te bezinnen over onze dromen en zorgen voor onze pastorale eenheid Sint-Salvator. De hele voormiddag brachten we ideeën samen. ’s Middags sloten we aan bij de viering in de abdijkerk en genoten we van een stevige, lekkere maaltijd in het gastenkwartier. Na een korte wandeling en een bezoek aan de abdijwinkel Het Moment, bekeken we samen hoe we onze bevindingen konden vertalen in concrete stappen die we het komende jaar zouden kunnen zetten. Wat die stappen zijn zullen we de komende teamvergaderingen verder uitwerken en concreet vorm geven.

In een omgeving die snel verandert en in een tijd met een toenemen- de nood aan duurzame oplossingen, neemt het team de belangrijke taak op zich om de verschillende geloofskernen samen te brengen en te begeleiden. Omdat dit uiterst moeilijk is en omdat vele factoren —en niet in het minst de menselijke factoren— daarbij een rol spelen, vergt het ook veel van ons als team.

De rust en stilte van de abdij, de warme vriendschappelijke groepsgeest en het onderlinge respect maakten het mogelijk dat het team, even weg van de praktische dagelijkse beslommeringen, tot nieuwe inzichten en doelen kon komen. En eerlijk, na corona en na een aantal vrij harde, slopende conflicten tussen geloofskernen, was dat heel erg nodig. We kwamen opnieuw op adem…

Het team aan de middagtafel, van links naar rechts: Ludo, Luc, Jörgen, Jef, Geert, Steven, Michel, Bosco en Ine (die de praktische kant van de beleidsdag op zich nam)
Het prachtige decor van de abdij van Averbode

Pastorale brief van onze bisschop over energiecrisis en winter

Beste medewerkers en goede vrienden,

Er komen moeilijke maanden op ons af.   De oorlog in Oekraïne woedt onverminderd voort.  De president van de Russische Federatie overschrijdt alle grenzen van de rede en het recht.  Hij wil Oekraïne op de knieën krijgen, al blijft geen steen meer op de andere over.  Het aantal onschuldige slachtoffers loopt verder op, vooral onder de burgerbevolking.  Met de gaskraan in de hand wil hij heel het Westen treffen.   Ondertussen stijgen de energieprijzen naar ongekende hoogten.   De impact op onze maandelijkse factuur is groot, zowel thuis als op het werk.   De regeringen van ons land doen hun best om de situatie onder controle te houden, al hollen ook zij vaak achter de feiten aan.  Hoe staan wij als christelijke gemeenschap in deze crisistijd?

Vooreerst blijven wij onze solidariteit betuigen met Oekraïne niet enkel met woorden maar ook met daden.   Zij zijn het slachtoffer van een onrechtvaardige oorlog en van gruwelijke oorlogsmisdaden.  Hopelijk komen de aanstichters van deze oorlog ooit voor het Internationaal Hof van Justitie in Den Haag.  Dat is de geëigende plek om oorlogsmisdadigers te berechten volgens de regels van het internationaal recht.   De Oekraïense bevolking ziet een bijzonder harde winter tegemoet.   Velen van hen zonder huis of onderdak, zonder veiligheid en verzorging, ten prooi aan onvoorspelbare bombardementen.   Zeker, de beperkingen die wij ons moeten opleggen inzake energieverbruik, verwarming of levensmiddelen zijn een vorm van solidariteit met het Oekraïense volk.    Het is ons aandeel in hun weerbaarheid.  Wij zouden hen verraden indien wij opnieuw goede maatjes werden met hun verdrukkers, omwille van ons eigen gemak.   Er is een vijandig systeem dat we enkel samen kunnen en moeten weerstaan.  En dan dragen wij nog steeds een veel kleiner aandeel in de last dan zij!  Bovendien blijven Oekraïense oorlogsvluchtelingen bij ons welkom.   Indien de vluchtelingenstroom in de komende wintermaanden zou toenemen, omwille van toenemend geweld of van barre weersomstandigheden,  zullen we zoeken naar bijkomende plaatsen van opvang en onthaal.   De grens van Europa loopt tot waar wij de grens leggen van de solidariteit.  Dat is een christelijke visie op Europa.

Dan is er de stijgende levensduurte.  Om tal van factoren – ook andere dan de oorlog in Oekraïne – blijven vele uitgaven omhoog gaan.   Een winkelkar kost gemiddeld 12,33% meer dan een jaar geleden.   Een gezin van twee personen dat een jaar geleden 390 euro neertelde voor boodschappen, betaalt nu 438 euro (berekening van september 2022).   De inflatie stijgt.  Lenen wordt duurder. Vakantie wordt duurder.   Het sociale leven wordt duurder.   Wie maandelijks voldoende verdient, heeft nog steeds een overschot.  Wie daarentegen maandelijks aan de limiet zit, loopt tegen tekorten aan.  De winkelkar moet kleiner.  Uitgaven voor de kinderen dienen uitgesteld.  Een vakantie of reis zit er niet meer in.   Een huisdier kan niet of moet terug naar het asiel.  Op school stijgt het aantal kinderen met een lege brooddoos, of met niet vervangen kledij.   Bouwen of verbouwen is voor veel koppels een onhaalbare droom.  Bedrijven moeten hun activiteiten verminderen, tal van zelfstandigen hun zaak sluiten.   Het roept allemaal veel vragen op.   Niet alleen tijdelijke maar vooral ook blijvende vragen.   Waar ligt onze economische horizon?  Hoeveel groter moet de kloof tussen rijk, gegoed en arm nog worden?   Komen steunmaatregelen wel terecht bij wie die het meest nodig hebben?  Hoe ongelijk mogen wij kinderen in onze samenleving laten of doen opgroeien? Deze vragen reiken ver voorbij onze dagelijkse boekhouding of politieke budgettering.    Het is aan de christelijke gemeenschap om ze te blijven stellen en mee te zoeken naar antwoorden.

         De crisis dwingt ons tot versobering of besparing.  Het moet nu wel.  En wat blijkt wanneer het moet?  Dat het ook kan!   Dat het in veel gevallen en bij veel mensen best kan.   Niet allen, maar velen van ons – mezelf zeker inbegrepen – kunnen best versoberen, zonder dat als een tekort te ervaren.  De verwarming een paar graden minder zetten of uitschakelen waar het niet hoeft.   Een dikkere pull dragen – hoeveel heb ik er niet ongebruikt liggen!  De fiets nemen in plaats van de wagen voor kortere afstanden.   Een leuke maar onnodige aankoop uitstellen.   Seizoensgroenten of -fruit kopen van bij ons, liever dan dure producten uit verre landen.  ‘Sharing is caring’ is een nieuwe slogan: iets met elkaar delen of uitwisselen, beter dan het weg te gooien of ieder voor zich te kopen, toont dat je zorgzaam bent en om elkaar geeft.   Studenten die een appartement delen.   Vriendinnen die kledij uitwisselen.  Buren die tuinmateriaal delen.  Gezinnen die voor de vakantie een huizenruil in binnen- of buitenland organiseren.   Collega’s die een groepsaankoop organiseren van brandstof of van computermateriaal.    Het doet me denken aan de jeugdbeweging.  Hoe we daar creatief moesten omspringen met weinig geld en middelen.  En hoe het net daarom leuk, om niet te zeggen leuker was!   Als die creativiteit nu eens in de hele samenleving ingang vond.  We zouden er zelfs gelukkiger kunnen van worden.  Versoberen en verdelen: het zijn geijkte woorden uit het christelijke vocabularium. Net daarom durf ik ook rekenen op uw begrip voor de moeilijke beslissingen die de leden van de Kerkraad en de teams van de pastorale eenheden in deze context moeten nemen.

Zijn de tijden erg veranderd?   In 1956 zong Doris Day: ‘Qué será, será. Whatever will be, will be. The future’s not ours to see. Qué será, será. What will be, will be.’    Toen waren mijn ouders twee jaar getrouwd, en was ik (bijna) één jaar jong.     Hoeveel moeilijke tijden hebben we sindsdien niet als samenleving  doorsparteld!   De toekomst blijft een onvoorspelbaar raadsel.   We weten niet wat morgen op ons afkomt.   We zullen het wel zien.   Zolang we maar redelijk reageren, alert en solidair blijven met elkaar.  En een kaars blijven branden voor God van hierboven.

Beste groeten en wensen bij het naderen van een moeilijke winter,

+ Johan Bonny

Bisschop van Antwerpen